Het publiek iets meegeven

Toen ik op zesjarige leeftijd mijn eerste paar zwart leren dansschoentjes kreeg mocht ik, na twee jaar zeuren, van mijn ouders naar mijn eerste balletles. Ik vond het altijd al heerlijk om te dansen en bouwde de woonkamer ieder weekend om tot podium.

Drie jaar later werd ik gevraagd om auditie te doen. Ik had geen flauw idee wat dat was, maar ik wist wel dat ik mee wilde doen. Tot mijn grote verrassing kwam ik steeds weer door de auditie rondes heen en zo belandde ik als negenjarig meisje op de Nationale Ballet Academie in Amsterdam. Later maakte ik de overstap naar de academie in Arnhem ARTEZ, waar ik mijn liefde voor moderne dans verder kon ontwikkelen. Ik wílde niet alleen dansen, ik móest dansen!

Maar het verliep anders. Vanwege een blessure moest ik helaas het besluit nemen om te stoppen.
Jarenlang kon ik het niet op brengen om voor mijn plezier te dansen; dat voelde te pijnlijk. Ik stortte me volledig op andere hobby’s en later het moederschap. Maar al die tijd bleef het dansen aan mij knagen. Na twintigjaar besloot ik de draad weer op te pakken en kwam ik in 2022 bij Danshuis Haarlem terecht. Ik genoot weer volop van de heerlijke danslessen. Al snel kon ik aansluiten bij Dansgroep Haarlem.

Dans is voor mij een manier om een verhaal te vertellen en het publiek iets mee te geven: een boodschap, een vraag of een nieuw verlangen. Ik vind het heerlijk om te repeteren met een vaste groep en met elkaar naar een gezamenlijk
doel toe te werken. Het inlezen en inleven in het onderwerp van een voorstelling, daar geniet ik van.